روسیه: سرزمین داستایفسکی و تالستوی و دورهٔ موسوم به «زرین» در ادبیات؛ سرزمین تزارها؛ نارودنیک‌ها؛ انقلاب؛ کمونیسم؛ سرزمین یسه‌نین و ماندلشتام و آخماتوا و دورهٔ موسوم به «سیمین» در ادبیات؛ مُلک طلق استالین؛ گولاک و تصفیه‌های مهیب؛ ارتش سرخ؛ سرزمین «برادر بزرگ» خلق‌های شبح‌زده؛ سرزمین گلاسنوست و پروستریکا؛ سرزمین یلتسین؛ ودکا؛ پول‌شویی؛ مافیا؛ پوتین؛ قتل روزنامه¬نگارها؛ بانکدارها؛ قتل هرکس که سری بلند کند، بپرسد، یا حتی خیال کند.

اما روسیه بیش از هر چیز نه سرزمین این ابژه‌ها و سرزمین مردمانش، بلکه سرزمین سازمان‌های امنیتی مخوفی‌ست که حیات و ممات آدمیان را در چنگ دارند. شمه‌ای از این تاریخ هولناک را می‌توان در کتاب سازمان‌های امنیتی روس بازیافت.

۶ مارس ۲۰۱۹: شرف‌الدین گدایف. اگر داستانش را پی نگرفته‌اید پی بگیرید. داستانی معرکه‌ست. بعد از مرور این داستان، حتماً دوست خواهید داشت که تبار این داستان را بشناسید. کتابی که درباره‌اش می‌نویسم تبار داستانِ گدایف را تا رفیق استالین عقب می‌برد.

به‌ هر حال، نظریهٔ اصلی کتاب این است که هیچ‌کس بهتر از امنیتی‌چی‌ها نمی‌داند اوضاع بر چه منوال است و به چه سمت‌وسویی می‌رود. هرچه زمامداران با درجاتی از پارانویا در توهم قدرت سیر می‌کنند، امنیتی‌چی‌ها هوشیارانه می‌دانند که جریان وقایع به چه سمت می‌رود.

البته امنیتی‌چی‌هایی آندروپوف‌ها و پوتین‌ها این آگاهی را آسان به دست نیاورده‌اند. بریا، نیای بزرگ امنیتی‌چی‌های روس، همه‌چیز داشت الّا درک قدرت حضرات کم‌بنیه‌تر، و می‌توانند برای مقابله با دشمن مشترک قدرقدرتی که اوست متحد شوند تا جان‌شان را حفظ کنند. همین آگاهی‌ست که به این متخصصان دسیسه امکان بهره‌برداری از شرایط را می‌دهد. فقط کافی‌ست آتشی را که در شُرُف گر گرفتن است به‌موقع الو بدهی و آتشی را که درگرفته است به‌فراخور منافعت بیش‌تر گُر بدهی یا به‌کلی خاموش کنی.