منتقدان عقیده دارند که آثار بوبَن مانند تکه‌های مختلف پازل کنار هم قرار می‌گیرند و یکدیگر را کامل می‌سازند. این سخن تا حدود زیادی درست است. زیرا با مطالعۀ آثار او در می‌یابیم که همۀ آنها دارای یک هستۀ اصلی هستند و جملگی وجوه مختلف یک دیدگاه اصلی را منعکس می‌سازند.

مضامین اصلی که در آثار بوبَن از آنها سخن رفته است، عبارت از کودکی، عشق و تنهایی است. شاید بتوان گفت که در اکثر قریب به اتفاق کتاب‌های او، از این سه موضوع به انحای مختلف صحبت شده است، اما با بیانی شاعرانه.

بوبِن بیش از آن که با نگرشی خشک و بی‌روح، به شناخت علمی این موضوعات بپردازد، از آنها به عنوان دستمایه‌هایی برای بیان شاعرانه و بهانه‌هایی برای ستایش غنایی زندگی بهره می‌گیرد. بوبَن با کلام زندۀ خود در کالبد موضوعاتی این گونه که در نظر اول پیش پا افتاده و عادی به نظر می‌رسند، روحی تازه می‌دمد و آنها را برابر دیدگان شگفت‌زدۀ خواننده به پرواز درمی‌آورد و به اوج می‌رساند.

خود او در مصاحبه‌ای کار نویسندگی را با خوانندگی اپرا مقایسه کرده است، زیرا سِحر آواز خوانندگان متنهایی را که در برابر اپراها خوانده می‌شوند دگرگون می‌سازد و به صورتی مجذوب‌کننده در می‌آورد. این دگرگونی در کا نویسندگی نیز رخ می‌دهد. اگر نویسنده‌ای با منطق خشک علمی و بیانی سرد دربارۀ موضوعی چون کودکی سخن بگوید، ناگزیر از وجه عاطفی این دوره از زندگی دور می‌ماند و کلامش رنگ‌وبویی تحلیلی به خود می‌گیرد و از جذابیت شاعرانه بی‌نصیب می‌ماند. برای سخن گفتن از زندگی، باید آن را بر بال و پر آوایی زیبا و دل‌انگیز نشاند و برای بوبَن، نویسندگی گونه‌ای آواز سر دادن است.