دربارۀ‌ تجدد، سياست و فرهنگ را گفتارها و گفتگوهايى شكل مى‌دهند كه همگى حول مسألۀ تجدد مى‌گردند. آنچه دربارۀ تجدد ـــ خواه در ايران و خواه در سرزمين‌هاى ديگر ـــ گفته شده است، گاه از منظر فرهنگ است و گاه از ديدگاه سياست. اما بيشتر سخن از هنگامۀ درهم‌تنيدۀ اين دو است در پيوند با تجدد. از همين روست كه نوشته‌هايى دربارۀ «سياست و حكومت در امريكا» كنار مطالبى راجع به «تحولات و موانع تجدد در ايران» نشسته است. تا بتوان «كارنامۀ برخى از فرهنگ‌سازانِ» ايرانى را با وسعت ديد و فراخ‌نگرىِ هرچه بيشتر سنجيد.

پیوند و گسست سنت و مدرنیته را بسیارى اندیشمندان پرسش‌‌انگیز دانسته‌اند. گاهى پیوستگى را چنان برجسته ساخته‌اند که نو بودن در محاق رفته است؛ گاهى گسست را آن اندازه بنیادى دانسته‌اند که پیوندها نادیدنى شده است. پرداختن به تجدد در این کتاب چنان است که نه گسست‌ها و نو بودن‌ها نادیده مى‌مانند نه پیوندها انکار مى‌شوند. بااین‌همه، به خلاف روایت‌هاى کژتاب از تجدد در ایران، سخن از تجددى است که هرچند جدید است، از دلِ سنت سر برمی‌کشد؛ و طرفه آنکه ـــ به عقیدۀ مؤلف ـــ این سنتِ تجددپرور سنتى غیرغربى است؛ سنّتى ایرانى که تجددى ایرانى مى‌زاید.