بعید می‌دانم تا حالا با کاراکتر رمانی مواجه شده باشید که بعد از مرگش، داستان زندگی‌اش را تعریف کند. در دنیای ادبیات ما دانته را داریم که به جهان پس از مرگ سفر می‌کند اما دانته به عنوان یک آدم زنده این سفر را انجام می‌دهد ولی در این کتاب شخصیت اصلی مرده است و به قول خودش حال که مرده است، هیچ شرمی از بیان کردن آنچه کارهایش ندارد. بنابراین راوی این کتاب فارغ از داوری زندگان و فراتر از جایگاه آن‌ها، داستان زندگی خودش را روایت می‌کند. روایتی طنزآمیز، آکنده از کنایه، با رگه‌هایی از فلسفه و سیاست و ادبیات؛ و درعین حال، روایتی ساده و دوست‌داشتنی.

 چند سال درست مثل یک لحظه است! چرا می‌خواهی باز زنده بمانی؟ تا همین‌طور ببلعی و بلعیده بشوی؟ از این نمایش، از این تقلا سیر نشدی؟ تو بارها و بارها هدیه‌هایی از من گرفته‌ای که زشتی و عذابشان از همه‌ی هدایا کمتر بوده: روشنی صبح، اوهام دلپذیر تاریکی، آرامش شب، چهره‌ی زمین و آخر از همه خواب، بزرگترین هدیه‌ی من به انسان. ابله بیچاره، دیگر چه می‌خواهی؟ 

«اقتباس متن از سایت کافه‌بوک»