خوابش نمی‌برد. بلند شد. خیاری از میوه‌خوری روی میز برداشت. خواست پوست بکند و بخورد. خوب نمی‌دید. عینکش را زد، کارد را برداشت، سروتهِ خیار را نگاه کرد. گل ریز و پژمرده‌ای به سر خیار چسبیده بود. به تابلویی که روی کمد بود نگاه کرد. هروقت می‌خواست خیار بخورد، آن را می‌دید و لبخند می‌زد. «زندگی به خیار می‌ماند، ته‌اش تلخ است.» دوستش گفته بود: «از قضا سرش تلخ است. مردم اشتباه می‌کنند. سر و «تهِ خیار» را اشتباه می‌گیرند. سر خیار آنجایی است که زندگی خیار آغاز می‌شود.» حالا به نظر شما، کدام‌یک از آن‌ها درست می‌گویند؟

این داستان‌ها شامل نگاهی طنز‌گونه به موضوعات تلخی چون مرگ،‌ پیری،‌ سختی‌های زندگی،‌ بی‌پولی و … است.