این روزها کمتر دربارۀ شفقت و مهربانی می‌شنویم. ادیان تأکید می‌کنند که شفقت معیار معنویت حقیقی است اما برخی گمان می‌کنند که خود دین باعث همۀ جنگ‌ها بوده است. کلیسای کاتولیک سوءاستفادۀ جنسی کشیشان و در نتیجه مصائب زنان و کودکان را نادیده می‌گیرد. برخی رهبران دینی مانند سیاستمداران سکولار رفتار می‌کنند. در بیان عمومی خود کمتر از مهربانی و شفقت سخن می‌گویند و مناقشات فرهنگی و اعتقادی یا سیاسی را معیار و میزان دین حقیقی قلمداد می‌کنند.
با این حال کمتر زمانی مانند اکنون به صدای شفقت‌آمیز دین نیازمند بوده‌ایم. جهان به طرز خطرناکی دوقطبی شده است. نتیجۀ نامتوازن بودن نگران‌کنندۀ قدرت و ثروت، خواری، بیگانگی، رخوت و خشم فزاینده‌ای است که در قساوت تروریسم فوران می‌کند. ما درگیر جنگ‌هایی هستیم که نه قادریم به آن‌ها پایان بخشیم و نه می‌توانیم در آن‌ها پیروز شویم.
اما آیا مهر و شفقت از این توانایی برخوردار است که مشکلات به‌ظاهر حل‌ناشدنی زمانۀ ما را حل کند؟ آیا این فضیلت حتی در عصر تکنولوژی امکان‌پذیر است؟